طراحی سنتی ایرانی

طراحی ایرانی [طراحی سنتی] (به انگلیسی: Persian Design). اصطلاحی برای توصیف گونه‌ای بازنمایی تصویری یا نقش‌آفرینی در حوزهٔ فرهنگ ایرانی است که به سبب خصوصیات معنایی، صوری و فنی خود، از فرهنگ‌های دیگر متمایز می‌شود. طراحی، در مجموعهٔ کامل هنرهای ایران، از فرش ایرانی گرفته تا نقاشی، تذهیب، صنایع دستی (از جمله سفال‌گری، پارچه‌بافی، فلزکاری)، معماری، شهرسازی و حتی خط و خوشنویسی،[۱] نهفته و جزء لاینفک آنهاست. در واقع آثار هنری در این رشته‌ها به کمک طراحی شکل می‌گیرند و طراحی از دیرباز جنبهٔ ترسیم و سازماندهی اثر را بر عهده داشته‌است. همچنین «از اواخر سده شانزدهم/دهم ه نوعی طراحی مستقل توسط هنرمندانی چون محمدی و شیخ محمد رایج شد؛ و رضا عباسی آن را کمال بخشید.»[۲]